Fijne vakantie !
Fort St. James, British Columbia, Canada; de Caledonia Classics.
Mijn laatste kwalificatie wedstrijd. Een 200 mile race (320 Km).
Een 160 Km loop die twee maal moest gelopen worden; 90Km aan bergen en 80Km over een groot meer.
Het weer leek uitstekend. Dag temperaturen rond -5°C en nacht temperaturen om en bij de -10°C/-15°C. Wat wel voor de verrassing had gezorgd was hevige sneeuwval en hevinge rukwinden, die van deze ‘eenvoudinge’ kwalificatie wedstrijd plots een uitdaging werd vergelijkbaar met de Yukon Quest.
Vrijdag, 6 Maart 2009 om 8 uur in de ochtend was het zover. 10 teams stonden klaar om deze 320Km lange race af te werken. Het was een massa start op het grote meer bij Fort St. James. Alles verliep vlotjes en kon me vrij goed plaatsen en niet veel later liep ik in een comfortabele 4de plaats, mijn broer volgde me dan met het tweede team in 5de positie. Het was ongeveer 16Km tot we grond onder onze voeten mochten voelen in plaats van ijs. Meteen een stevige klim om van 650meter hoogte naar 1300 meter hoogte te gaan in slechts enkele Km. Een voor een kregen de teams voor mij last met de stevige klimmen en niet veel later schoof ik zodoende op tot de 3de plaats. Pas in de tweede grote klim kon ik ook nummer twee inhalen en me zo nestelen in de tweede positie. Na 90Km van klimmen en dalen begon het platte werk van ongeveer 80Km. Een groot meer dat ons terug zou brengen tot ‘Camp Morice’, 100 mile checkpoint van de race. Ik zag niemand voor mij nog achter mij. Het stelde me gerust dat ik niemand achter me zag, maar toch was er iets in mij bezorgd dat ik de koploper niet voor me zag. Want in daglicht kon ik al snel tientallen Km voor me uitzien. Het probleem is dan dat personen zo klein worden in die afstanden dat ze nog met moeite zienbaar zijn.
Ik besloot ook een 160Km run in een trek te doen met slechts om het uur een stop en om de twee uur daarbij een snack voor de honden. Afstanden die in een Yukon Quest of Iditarod dagelijkse kost zijn.
Hoedanook, 8 uur en 57 minuten later kwam ik aan in Camp Morice. Daar lag me een 6 uur verplichte rust te wachten. Moe maar tevreden zag ik dat ik slechts 14 minuten achter liep op de eerste. Zijn team is sneller daar hij vooral aan stage racing doet. Maar wat vaak ook blijkt is dat zulke ‘snelle’ teams hun vaak opbranden in de langere runs. Het had dus geen zin me druk te maken en kalm te blijven. De mentale zet kwam nu aan de beurd en het moment om wat zand in ieders ogen te strooien. Ik vertelde dat ik naar alle waarschijnlijkheid 8 uur ipv de verplichte 6 uur ging rusten en dat mijn honden moe waren, dat ze de rust konden gebruiken.
Maar in mijn achterhoofd wist ik wat ze aankonden. Ik liep in de Canadian Challenge 190Km runs met korte rustpauzes van enkele uren alvorens een grotere 6 tot 8 uren rust in te lassen. Met andere woorden, mijn honden hadden niet veel rust nodig. Zodoende stonden ze na 4 uur al weer op hun poten, afvragend waar hun musher bleef. Toen ik aankwam kreeg ik van hen een blik zo van ‘hey, we zijn er klaar voor, ik hoop jij ook!’
Maar ik na 3 uur rusten was ik ook bij mijn leiders gaan liggen om wat te slapen. De indruk geven dat ik niet echt van plan was competitief een plaatsje op te schuiven. Hoedanook, na 6 uur begon de musher die eerst in Camp Morice aankwam zich klaar te maken. Met slechts 14 minuten tussen mij en hem maakte hij zijn eerste fout door inefficient om te gaan, hij verspilde een paar extra uur en zodoende verkleinde het get tussen mij en hem met slechts enkele minuten. Ik vertrok vrij kort na mijn 6 uur rust met een team dat zeer gedreven en gemotiveerd was. Eens op het meer begon het weer echter om te slaan, plots begon het hard te waaien en te sneeuwen, niet veel later was de trail ingeblazen en zag ik nog met moeite mijn leiders… een ‘whiteout!’
Maar gelukkig konden mijn leiders het goeie spoor volgen tot in de bossen. Daar was er minder wind, doch zeer guur met al de sneeuw die toen viel. Er was ook enkele minuten voor ons een sneeuwscooter vertrokken om de trail weer wat zichtbaar te maken, wat ook een beetje hielp.
Niet veel later kwam ik de eerste musher tegen. Mijn indruk in Camp Morice bleek de juiste te zijn. Hij had zijn team te hard laten lopen in de eerste 160Km en met slechts 6 uur rust na een 9uur run liepen de batterijen van dat team stilaan leeg. Ik nam de koppositie in die ik later niet meer zou vrijgeven!
Eens de bergpassen over en de laatste 80Km aan ‘lake travel’ begon er toch even wat paniek te ontstaan. De trail was weg, de reflectieve markeringen waren amper zichtbaar en er was zo’n 15Cm driftsneeuw. Bovenal was het donker en waaide het hard. Ik moest iets aan mijn teamstelling doen. Ik verandere mijn leiders naar een leider die zeer sterk is in het enkel leiden (mijn single lead leader van de Canadian Challenge). Hard werkend zwoegde we ons door de storm naar de finishlijn. Echter daar liep het mis. Ik verloor de trail en week af. Echter, de regel zegt wie afwijkt, moet terug keren waar hij afgeweken is of krijgt een tijdspenaltie. Ik wist niet waar ik de trail had verlaten maar wist wel waar ik heen moest gaan. Dus ik nam dan een tijdspenaltie aan en kwam over de finish na ongeveer 24 uur en 30 minuten race tijd. Een stevige run voor 320Km!!
Tot mijn grote verrassing had mijn broer zich opgewerkt naar een tweede plaats en zodoende keerde Akela’s Den naar huis met wederom de twee hoogste plaatsen van de race.
Het is bij mijn weten nooit gezien dat een team die zich kwalificeerd beide kwalificatie wedstrijden dan ook wint! Wederom een Belgisch succes in het Canadeesche noorden!
Tot de volgende,
Bart De Marie
resultaten klik hier
1ste plaats cat. O : Joël Reyneirs
2de plaats cat. B-2 : Patrick Jansen
4de plaats cat. B-1: Joël Reyneirs
14de plaats cat. B-1: Torsten Pollenus
9de plaats cat. C-1: Livina Devillers
23ste plaats cat. C-1: Danny Flere
4de plaats cat. C-2: Denis Deluycker
6de plaats cat. C-2: Gijs Wuyts
6de plaats cat. D-1: Markus Wehner
11de plaats cat.D-1: Werner Doms
12de plaats cat.D-1: Torsten Pollenus
voor de volledige rangschikking klik hier
Zaterdag 21 feb:
Team #6, Bart de Marie en 9 fantastische honden kwamen in La Ronge om 5u.35 als eerste over de finish.
Zowel Bart als de honden kwamen fit over de eindstreep. De honden stonden mooi te wachten leken niet vermoeid en waren zelfs in staat om nog verder te gaan, en dat na 500 km gelopen te hebben. Dat zegt veel over de manier waarop de honden verzorgd werden tijdens de race.
Ook Tanja kwam als eerste over de finish in de 8 honden klasse (320 km) !!
*Akela’s Den Racing Kennel schrijft geschiedenis in 12 jarig bestaan Canadian Challenge*
Bijdrage door Bart :
Onze eerste kwalificatie wedstrijd, de Canadian Challenge 2009, was een enorm succes. Ik liep de 12 honden 520Km (300 mile qualifier) terwijl mijn schoonzus, Tanja Tabel, het minder ervaren team liep in de 8 honden 320Km.
Na een zenuwslopende week om alles klaar te maken en de honden fit te houden, was het eindelijk zo ver. Op 16 Januari 2009 zijn we richting Prince Albert vertrokken om ons te registreren voor de 2009 Canadian Challenge. De dag nadien in de ochtend, hadden we onze
vet check. Alle honden werden zorgvuldig nagezien door gespecialiseerde dierenartsen (waaronder de hoofd vet, die reeds Yukon Quest en Iditarod vet jaren achter de rug heeft). Alles bleek tip top in orde te zijn en zodoende, waren we klaar om er tegen aan te gaan.
Op 18 Februari 2009 was het dan zo ver. Om 10 uur in de ochtend kwamen alle mushers samen op Central Avenue Prince Albert voor de grote start van deze race. Alhoewel er maar 6 teams geregistreerd waren in de 12 honden race en 8 teams in de 8 honden race, was de
competitie zeer sterk. 3 van de 6 12 honden teams hadden al reeds 1 of meerdere Iditarods achter de rug. Locale musher Gerry Walker had reeds deze race in het verleden gewonnen.
Voor mij was het wachten tot 12:08 om te vertrekken. Ik koos ook voor rugnummer 6. Het nummer waarmee mijn broer vorig jaar won. Maar een vlotte start nam de zenuwen meteen weg. De honden hadden er zin in bij temperaturen om en bij de -20°C. Perfect weer dus om te mushen. Het duurde niet lang voor ik de teams voor mij begon in te halen. Vrij snel liep ik in op Laura Daugerau en Rick Larson… daarna Sid Robinson. Gerry Walker met rugnummer 2 wist ik dat ik niet zou inhalen voor het eerste checkpoint. Hij heeft een snel team die in de
eerste runs gewoon te snel is voor mij. Doch liep ik een verbluffende 2^de tijd met een snelheid over 11mph (zo’n 18km/h over een afstand van meer dan 80 Km). Aangekomen in Anglin Lake Checkpoint rustte ik mijn team ongeveer 4,5 uur om dan mijn eerste push naar de leiding te ondernemen. Een non stop nacht run van 110Km!! Na 30Km kwam ik aan in Elk Ridge checkpoint, daar tekenede ik meteen in en uit na ik de honden een kleine snack gegeven heb om dan weer verder door te gaan naar Weyakwin, 80 Km verder. Maar in die run had ik problemen met mijn hoofdlamp. De batterijen die ik had ingestoken waren per abuus oude batterijen en het duurde niet veel langer of ik liep in het donker. Enkel een klein backup LED koplampje zorgde er voor dat ik de 6 van de 12 honden voor mij nog zag.
Alhoewel er geen wolken waren, was het pikdonker daar er geen maanlicht was. Het was een grote uitdaging om zo nog 80 Km verder te lopen maar uiteindelijk kwamen we toch aan. De honden waren moe en hadden honger. Ik had een mooie kloof geslaan maar voelde dat de honden een goede rust nodig hadden alvorens verder te gaan… en eerlijk gezegd, ook ik was toe aan wat rust, al was het maar voor 2 uurtjes.
6,5 uur later ben ik dan vertrokken uit Weyakwin. Er lag voor mij 128Km aan wildernistrail met 30 Km verderop een wildernis checkpunt. Ik ben er enkel even gestopt voor stro op te pikken en enkele honden hadden medische aandacht nodig (uiteindelijk bleek alles ok te zijn met hen). Ergens halverwege heb ik me dan aan de kant gezet (60Km van Weyakwin), en de honden laten rusten op stro en hen een lichte maaltijd gegeven. Na een uurtje zaten al mijn taken er op en ben ik bij mijn honden gaan liggen om er enkele uurtjes te rusten. 2 uur nadat ik me aan de kant had gezet kwam Rick Larson mij voorbij gereden, half slapend hief ik mijn hoofd op om te zien wat er gebeurde. Zijn team reed ons gewoon vrolijk voorbij en een welgemeende vriendelijke groet kwam uit de mond van Iditarod finisher Rick Larson. Ik heb me terug neergelegd en viel terug in slaap. Het was té vroeg om nu al alle registers open te trekken en hem te gaan najagen.
Een uurtje later ben ik dan onder enkele centimeters sneeuw opgestaan om het team klaar te maken. 3 uur rust bleek voldoende te zijn. Ik deed hen al booties aan en vertrok. Het was niet makkelijk om de juiste combinatie leiders te vinden, maar na 15 minuten van proberen vond ik de goede combinatie Kansas/Quincy.
Een uurtje later kwam ik Rick voorbij gestoven. Ook hij was aan het kamperen op de trail… daardoor kwam ik weer in eerste positie te staan. Een positie die ik nooit meer zou opgeven.
De laatste 30 tal Km van de 128Km was op grote meren. En als ik zeg grote meren, dat zijn dan meren waar je de overkant niet van ziet, meren ter grote van belgische provincies, wie weet zelfs groter dan ons Belgisch landje 😉
Nog steeds alle 12 honden in harnas (als enige van de 12 honden teams), kwamen we aan in La Ronge. Wederom waren de honden moe maar zeker niet uitgeteld. Een goede nachtrust van zo’n 8 uur stond er op het programma.
320Km was al reeds achter de rug, maar nog 200Km te gaan! 200Km van grote meren en kleine eilandjes. We vertrokken bij zonsopgang. Zodoende kon ik beter de trail zien en niet verloren lopen. Een beslissing die later de juiste bleek te zijn. Ik vertrok La Ronge met
11 honden. Ik liet Quigly achter met een zere schouder. Niets ernstig maar ik wou hem sparen voor de volgende kwalificatie race naar BC. Op het programma wederom een 80Km non stop run en als alles goed zou gaan een 110Km non stop run.
Maar een aangekomen in Grandmothers Bay Checkpoint (80 Km van La Ronge) had ik twee honden die moe begonnen te worden en besliste ik om ze daar voor 2 uurtjes te rusten alvorens door te gaan. Zodoende kon ik ook evalueren wat de anderen deden. Ik vernam ook daar dat enkele mushers in La Ronge hun rust hadden ingekort om achter mij aan te komen. Enkel 40 minuten achter mij. Maar in Sucker River Checkpoint (een checkpoint waar ik niet gestopt ben maar gewoon in en uit) had ik al reeds bijna een half uur alweer gewonnen op hen. Daardoor had ik mijn leiderspositie alweer verstevigd met enkele uren. Na 2 uur hoorde ik dat er teams onderweg waren dus besloot ik om de laatste 30Km aan te vangen van de 110Km. Omdaar mijn verplichte 5 uur rust aan te vangen in Stanley Mission.
Toen ik Grandmothers Bay checkpoint verliet wou Kansas niet meer leiden en wou Oslo niet meer lopen. Met het dilema dat mushers me misschien weer op de hielen zaten en dat ze zouden te weten komen dat ik problemen had, besloot ik om Quincy single lead te lopen en
Oslo in de slee te steken en niet meer te lopen. Een klein psygologisch zetje om de anderen te demotiveren, want ik liep om dat moment nog altijd 11 honden. Een zet dat weer zijn vruchten had afgeworpen. Aangekomen in Stanley Mission, begon ik aan mijn verplichte 5 uur rust (zoals elke musher moest doen). Maar de uren verstreken zonder enig woord van de andere. Met andere woorden, ik had weer uren genomen op de mushers achter mij en kon zo langer rusten dan ik verplicht was. Een rust die alle honden ten goede zou komen om de
laatste 80Km van de race af te werken.
Na 6,5 uur rust besloot ik om door te gaan, nog steeds 2 uur voorsprong op de eerst volgende. Een voorsprong die ik aan de finish weer zou uitgebouwd hebben tot een 3 tal uren.
De rest van het verhaal weten we allemaal. Ik kwam aan om 5.30 in de ochtend. 9 supperhonden en een brede glimlach. Mijn eerste kwalificatie wedstrijd was meteen een feit en dan ook nog winnen was een prestatie op zich. Quincy, mijn single leader, liep
voor mij 250Km non stop in lead, de laatste 110Km zelfs single lead. Een prestatie die ik niet van hem verwachtte, maar zo zie je maar hoe sterk sommigen zijn mentaal en fysiek.
We staan klaar om de Caledonia Classic (Fort St James, BC) aan te vatten, de laatste en de kortste van de 2 kwalificatie wedstrijden. Wederom hebben we een plannetje in het achterhoofd om deze te winnen… Maar prioriteit gaat naar het welzijn van onze atleten
en het finishen van de race voor Yukon Quest 2010!
Tot de volgende,
Bart De Marie
Akela’s Den Sled Dog Supplies & Racing Kennel.
Lees meer op
www.canadianchallenge.com
Afgelopen weekend heeft Guy Marinus de eerste plaats behaald op het Europees kampioenschap Distance in Neustadt am Rennsteig in Duitsland.
Nadat de derde manche van het EK Distance afgelast werd vanwegen een door slecht weer veroorzakt gevaarlijke trail heeft Guy Marinus zijn gouden medaille enkele uren eerder mogen ontvangen. Zijn afstand na twee dagen tegenover zijn twee tegenstanders was toen al geweldig.
Na Gery Pollenus en Markus Wehner heeft MBEL dit seizoen nu al zijn derde Europees Kampioen.
Proficat !
klik hier om de uitslagen te bekijken.
Voor het race seizoen 2009-2010 is Akela’s Den Racing Kennel op zoek naar een handler die hun kan helpen.
Een unieke ervaring verzekerd. Deze persoon heeft de kans om in Canada en de VS te mogen proeven van first class long distance mushing.
Deze persoon zal samen met Bart het Yukon Quest team onder handen nemen. Een poule van 24 Alaskan Huskies zal worden opgedeeld in 2 teams (De handler krijgt de kans een team daarvan telkens te mogen lopen!). Deze worden dan volgens een strikt schema opgetraind voor de Yukon Quest (enkel de beste 14 gaan dan naar de Yukon Quest).
Handler gaat mee op training stages met de honden en Bart en zal als handler aanwezig zijn tijdens de Yukon Quest 2010!
Verblijf is gratis alsook onkosten van en naar races, stages. Een unieke ervaring voor elke avonturier en musher! Het moment om ervaring op te doen en een onvergetelijk moment in je leven te beleven.
Een flexible houding is een must! Het is volledig gebasseerd op vrijwillig werken met en voor Alaskan Huskies. Je bent in de eerste plaats een avonturier met liefde voor honden!
Een sterk fysieke uithouding is zeker geen overbodige luxe.
Taken die je samen met Bart doet:
* Dagelijks onderhoud van de kennel
* medische verzorging voor de honden
* Trainen van een 12 honden team
* Snacks & voeding klaarmaken voor races en training
* Kampeer trips met het team
* Mee op training stages over heel Canada en de VS
* Mee naar de Yukon Quest 2009
Periode:
Begin Oktober 2009 tot eind Februari 2010 (5 maanden). Datum ter discusie met de kandidaat en onder voorbehoud.
Bart zal in België aanwezig zijn in Mei 2009 om eventuele kandidaten te ontmoeten en te interviewen.
Aanmelden kan door een mailtje te sturen met motivatie naar technicalsupport@sleddogsupplies.ca
Wees er vlug bij, inschrijven kan tot en met 1 Mei 2009!!!
Groetjes,
Akela’s Den Racing Team
Wat onze eerste kwalificatie wedstrijd zou worden is uitgedraaid op een zware teleurstelling. Volledig uitgerust trok ik met mijn broer over the grens richting de Rocky Mountains, Seeley Lake, Montana, VS om deel te nemen aan Seeley Lake 300. We wisten toen al dat er dagtemperaturen waren voorspelt ver boven het vriespunt (+/- 5 tot 10°C!). Zeker iets dat wij niet gewoon waren daar bij ons de koudste December maand in 100 jaar werd vastgesteld met dagtemperaturen lager dan -20°C en nacht temperaturen dicht en zelfs kouder dan -40°C. Maar het weer viel al bij al goed mee tijdens onze trip ‘down under’. Mooi weer en temperaturen +/- -5°C viel al bij al nog goed in de smaak bij ons. Tot we in de Rockies
kwamen. Daar sloeg het weer drastisch om naar regen en smeltende sneeuw tot gietende regen! Over 200Km hebben we in 4×4 moeten rijden tegen 40Km/h om de bergpassen veilig te overbruggen. Verkeer was er niet, meeste mensen blijven gewoon thuis bij dit hondenweer. Wij daarintegen hadden een missie te volbregen en gingen dus door. Aangekomen in Seeley Lake, waar we zouden overnachten in een Motel werden we opgewacht door de race organisatie met de woorden dat de race was afgelast wegens te slecht weer. De regen die ze over hen gekregen habben de laaste 24 uur had de trail geen goed gedaan. De machine om de trail te maken liep voordurend vast in de natte sneeuw en er werden voortdurend lawines gemeld.
Doug Swingley (voor de kenners onder ons, 4 time Iditarod Champion) traint op deze trails. De dag voordien trainde hij op dezelfde trail die wij zouden moeten lopen tussen
twee checkpunten in. 50 miles of 80Km. Wat hij normaal in ongeveer 5 uur loopt deed hij nu meer dan 8 uur over! Met deze redenen had de organisatie besloten geen risico’s te
nemen en de race dus niet te laten doorgaan. 1250Km gereden voor niets! Dus ben ik met mijn broer terug gereden naar huis alvorens de bergpassen ijsbanen zouden worden. Want in de nachten vriest het lichtjes. Dus al de regen zou dan bevriezen tot een gladde spiegel. 3 dagen later waren we terug thuis, hebben dan maar de honden uitgeladen en een 60 mile of 100Km lange trip gemaakt om de honden toch nog een goede training te geven.
Veel tijd om te treuzelen was er niet want we zitten volop in het race seizoen en dat betekent dat de volgende wedstrijd slechts enkele weken weer verwijderd was van ons. De La Ronge Neckbone, een locale race die gelopen wordt op dezelfde trails als de grotere Canadian Challenge. Twee dagen, telkens ongeveer 50 miles of 80Km. Eerste dag werd er ons 80Km aan ‘Lake Travel’ geserveerd. De gorte meren. Van Stanley Mission tot La Ronge. Met dag temperaturen rond de -25°C en een stevinge Noord-Westen wind maakte van de trail een onzichtbare ingeblazen trail. Het enige wat we nog zagen waren de heuveltjes gemaakt van sneeuw met daarin een sparretak. Zwaar werk moest er geleverd worden door onze 10 viervoeters. Zowel ik als mijn schoonzus, Tanja namen deel aan deze wedstrijd. Deze dient dan als grote voorbereiden op de Canadian Challenge die start half Februari. Ik liep het main team, Tanja het onervaren, jong team. Maar ik nam vooral de honden mee waar ik aan twijfelde. Het is het moment voor mij om het kaf van het koren te scheiden en de beste uit te kiezen. Dus mijn beste honden hadden dat weekend vrij en bleven thuis.
De eerste dag verliep vrij goed. Ik liep een 3^de tijd in 5h en 14 min, net onder de 10mph of 16km/h. Een standaard gemiddelde voor mid distance races. Maar gezien de omstandigheden, zeker geen slechte tijd. Tanja had jammer genoeg veel problemen met leiders die de trail niet vonden, en liep daardoor een 9^de tijd in 7h 20min. De tweede dag was er een mix van type trails op het programma. Van scherpe bochten tot lange rechte stukken tot oversteek van een groot meer. Deze keer rond de 83Km of 53miles. Deze keer was het windstil. Enkel de temperaturen lagen lager, om en bij de -30°C. Gelukkig werd het warmer in de middag, maar voor de zekerheid had ik toch mijn ‘heat packs’ geactiveerd. Hier is het geen lachtertje om thuis te komen met ‘frostbite’. Het afvriezen van ledematen is hier zeker niet vreemd. Onlangs heeft Jeff King’s handler Jason dit nog ondervonden aan zijn 2 dikke tenen. http://huskyhomestead.blogspot.com De voorste kootjes zullen afsterven. Het zijn taferelen dat we niet echt gewoon zijn in centraal west Europa. Gelukkig deerd het onze viervoeters niet zo. Een warm flies jasje aan en voor hen is dan -30°C kinderspel.
Wederop liep ik een derde tijd. Deze keer in 5h en 6min. Tanja liep een sterke 4de tijd in 5h 27min. Het algemeen klassement had ik een 3de stek en Tanja een 8ste stek uit een reeks van 10 deelnemers. Niet slecht, zeker niet met in het achterhoofd dat dit niet mijn sterkste team was en dat ze toch nog een sterk parkoers hebben afgelegd.
Nu volgt de Canadian Challenge. Mijn grote race van het seizoen. De race die ik hoop te winnen en waar ik tevens moet afronden zodoende ik mijn eerste kwalificatie binnen heb om de Yukon Quest te mogen lopen in 2010. Allen duimen dus. Deelnemersveld is dit jaar bijzonder klein. Vooral daar de winter zeer streng maar droog is geweest. Velen hebben niet voldoende training achter de rug, de financiele zaken etc. Maar ik mag me toch verwachten aan 2 gehuurde teams van Doug Swingley die zich aan het kwalificeren zijn voor de Iditarod 2010. Ik verwacht ook nog Gerry Walker, een locale musher hier die de La Ronge Neckbone gewonnen heeft. Hij heeft een snel team. Ons sterk punt is dat we minder rust nodig hebben en langere afstanden aankunnen dan hem. Dus het zal pokeren worden met de kaarten op tafel!
Adrenalinne verzekerd!
Tot de volgende!
Bart
Vandaag 11 jan , eerste etappe (Avoriaz-Avoriaz) van Grande Odyssée Savoie Mont Blanc.
La Grande Odyssée (van 11 tot 21 januari)
Met Joël Reyniers hebben we voor de eerste maal een belgische deelnemer aan de start van deze wedstrijd.
Kijk hier voor de tussenstand.
update van Bart De Marie ( Expeditie Yukon Quest – 3 – )
We zitten in de laatste rechte lijn naar onze eerste kwalificatiewedstrijd.
We zijn nu eind December en alvorens hier het té druk wordt stuur ik nog eens eens een update over hoe het hier gaat.
Wel, December was een verschrikkelijk koude maand voor ons.
In de ochtend doken de temperaturen dagelijks soms ver onder de -30°C en met de wind voelde het aan tot soms bijna -40°C! Dag temperaturen klommen niet verder op tot enkele graden kouder dan -20°C.
Nu, we hebben wel sneeuw maar door dit koude weer is de sneeuwval wat uitgebleven. Met als gevolg een 3 weken achterstand op schema en dus is het dezer dagen extra hard trainen om terug op schema te geraken.
Het is een enorme uitdaging om 16 honden 4 a 5 dagen in de week voor momenteel telkens 45 miles (72Km) over een terrein te gidsen waar stoppen zo goed als onmogelijk is daar de sneeuw haken nog niet diep genoeg in de sneeuw kunnen binnendringen.
Het enige wat we kunnen doen is de sneeuw haak achter een boom te plaatsen om een full stop te garanderen.
Maar op deze manier test je ook uit wie je beste leiders zijn en oefen je op zware condities waar controle slechts een illusie is. Dat zeg ik ook vaak tegen mensen die grote teams willen lopen… controle is een illusie, het besef daarvan maakt van jou een betere musher! Want wat allemaal goed blijkt te gaan op het ene moment, kan in een ommezwaai uitdraaien tot een grote ramp.
Trainen loopt dus gewoon door. Zelfs mijn kerstdag moest er aan geloven en ben ik met mijn team gaan trainen voor een 46 mile run. Alles ging mis.
Wat zo goed ging in de vorige training, zo slecht ging het in deze.Maar dit is nu eenmaal de sport. Leiders die afslagen mistte, slee die brak, honden die de sneeuw haak tijdens een stop uit de sneeuw trokken en ik nog net de handlebar kon vastgrijpen en een heel eind werd voortgetrokken… het enige wat dan in je hoofd spookt zijn de wijze woorden van old timers<… ‘hold on, hold on and hold on!!’
Vrije momenten zijn er niet meer, het is nu opstaan alles klaarmaken voor de race (honden eten, booties, jasjes, mijn eten, slee maken etc), training, dagelijkse kennel taken
(eten geven, en poep opkuisen) enz. Maar het zal achteraf zijn vruchten afwerpen, daar ben ik zeker van!
Ik hou jullie op de hoogte en jullie horen mij weder als ik terugkeer vanuit Seeley Lake!
Groetjes
Bart
Mushing.be Blog 